به نام هستی عالم
ابر شدی باریدی بروی دردای من
ماه شدی تابیدی میون شبهای من
درد شدی رنجیدی برای غصه ی من
عشق شدی دویدی میون قصه ی من
راه شدم اومدم میون دل تنگت
اشک شدم چکیدم از چشمای قشنگت
سنگ شدم شنیدم تموم رنج و دردات
نفس شدم میون تموم آرزوهات
ولی میرم میدونی راهمو پس میگیرم
تنها میذارم چشمو اشک می شم می بارم
سنگ می شم نبینم تنهاییتو عزیزم
نفس بکش قشنگم آرزوتو میفهمم
به نام او
نخونده مهمونت شدم
کلی پریشونت شدم
اما بازم نیومدی
قهوه فنجونت شدم
شمع توشمعدونت شدم
خاک توگلدونت شدم
اما بازم نیومدی
برف زمستونت شدم
رسوا وحیرونت شدم
چک چک ناودونت شدم
اما بازم نیومدی
ادامه مطلب ...
به نام ایزد دانا
ابر شدی باریدی بروی دردای من
ماه شدی تابیدی میون شبهای من
درد شدی رنجیدی برای غصه ی من
عشق شدی دویدی میون قصه ی من
شهادت صادق آل محمد بر راستگویان و دوستداران راستی تعزیت باد.
نام : جعفر (به معنى نهر جارى پرفایده) |
تاریخ ولادت: یکشنبه 17 ربیع الاول ، سال 83 هجرى مکان ولادت: مدینه مدت عمر مبارک : 65 سال زمان شهادت: یکشنبه 25 شوال ، سال 148 هجرى |
مدفن مطهر: قـبـر شریفش در قبرستان بقیع (واقع در مدینه منوره) در کنار قبر پدر و جدّ و عمویش امام حسن مجتبى (علیه السلام) مى باشد. آن حضرت القاب چندى داشت که مشهورترین آنها صادق، صابر، فاضل و طاهر بود. از آنجا که وى در بیان و گفتار راستگو بود، او را صادق خواندند. | |
شاگردی از استادش پرسید: " عشق چست؟"استاد در جواب گفت: "به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور. اما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد داشته باش که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی!"شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت. استاد پرسید: "چه آوردی؟" و شاگرد با حسرت جواب داد: "هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به امید پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم."استاد گفت: "عشق یعنی همین!"
شاگرد پرسید: "پس ازدواج چیست؟"
استاد به سخن آمد که: "به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور. اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی!"
شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت. استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت: "به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم. ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم."
استاد باز گفت: "ازدواج هم یعنی همین!!"
عشق را بی سبب عنوان مکن
خواهش از بهر ستم خواهی انسان مکن
عشق در سینه نگهدار و هیچ فاش مگو
چون که تاریک است این راه و از آن یاد مکن
عشق آیینه قلب است در آن زنگی نیست
لیک این جمله نگهدار و عنوان مکن
در درون مایه عشقت ز جفا دوری کن
آشکارا زین سخن هیچ کجا یاد مکن
اگر از بهر کسی در عشق مردی. مردی
ورنه از جورو جفا عشق فریاد مکن
بگو که گل نفرستد کسی به خانه ی من
که عطر یاد تو پر کرده آشیانه ی من
تو چلچراغ سعادت فروز بخت منی
به جای ماه تو پرتو فشان به خانه ی من
عزیزم
عزیزم
به شوق روی تو من زنده ام خدا داند
به شوق روی تو من زنده ام خدا داند
برای زیستن برای زیستن
اینک تویی بهانه ی من
عزیزم
عزیزم...
امشب از آسمان دیده ی تو
روی شعرم ستاره می بارد
در سکوت سپید کاغذها
پنجه هایم جرقه می کارد
شعر دیوانه ی تب آلودم
شمگین از شیارخواهش ها
پیکرش دوباره می سوزد
عطش جاودان آتش ها
.
.
آری،آغاز دوست داشتن است
گر چه پایان راه ناپیداست
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست
تو مثل...
تو مثل خواب نسیمی به رنگ اشک شقایق
تو مثل شبنم عشقی به روی پونه ی عاشق
.
تو مثل دست سپیده پر از تولد نوری
تو مثل تولد باران، لطیف و پاک و صبوری
.
تو مثل مرهم یاسی برای قلب شکسته
تو سایبان امیدی برای یک دل خسته
.
تو مثل غنچه لطیفی به رنگ حسرت شبنم
تو مثل خنده ی یاسی ومثل غربت یک غم
.
تو مثل جذبه ی عشقی در انتظار رسیدن
در امتداد نوازش گلی ز عاطفه چیدن
.
تو مثل نغمه ی موجی غریب و آبی وساده
شبیه شاخه گلی که افق به چلچله داده
.
تو مثل چکه ی مهری ز سقف سبز صداقت
تو مثل گریه ی شعری بروی صفحه ی غربت
.
تو دمثل لذت رؤیا تو مثل شوق نگاهی
هزار مرتبه خوشیدی و صد افق پر ماهی
.
تومثل لطف بهاری پر ازشکوفه ی خواندن
تمام هستی من شد میان شعر تو ماندن
.
تومثل هرچه که هستی مرابه نام صداکن
برای این دل سرگشته وقت صبح دعا کن